Een hart vol verwondering

Niemand op aarde
weet hoe het begon
het droevige verhaal
van de nozem en de non

Cornelis Vreeswijk

De nozem en de non

Voor ik met de dag van vandaag begin nog even de afsluiting van gisteren. Voor het eten zit ik nog even op het plein voor de kathedraal. Naast me komt een gezette Aziaat zitten. Op een gegeven moment zet hij zijn beide handen op de bank, lift zijn billen en laat ongegeneerd een luide scheet.
'Dat lucht zeker wel op?' vraag ik belangstellend. Hij kijkt me slechts vuil aan.

Dat lucht zeker wel op?

Het is de eerste keer dat ik zonder vrienden in Santiago ben. Alle andere keren had ik onderweg wel vrienden gemaakt.
Als ik in de Rua Nova een aperitief zit te drinken, komen onverwacht Leja en Peter van de huiskamer binnen.
Alsnog gezellig met vrienden gegeten. En nog wel mijn favoriete gerecht: pulpo a la Gallega (inktvis met aardappelschijfjes).

Eten met Peter en Leja

Pulpo al la Gallega

Vanuit mijn bed hoor ik het regenen. Geen mooi weer vandaag, maar toch een feestelijke dag. Op de vroege ochtend krijg ik al appjes en mails met gelukwensen. Alsof ik vandaag jarig ben en dat is ook een beetje zo. Het is vandaag de dag van mijn wedergeboorte.

Mezelf maar meteen een mooi verjaardagscadeau gegeven. 

Boek V uit de Codex Calixtinus, een fraaie reisgids uit de twaalfde eeuw. 

Geen mooi weer in Galicia

Om mijn openhartoperatie van precies een jaar geleden te gedenken heeft de jonge Vlaamse zuster Els Claessens een stemmig ritueel voorbereid. Niet te kort, maar ook niet te lang.

We nemen plaats voor een stilleven van wandelstok, schoenen en een kaars. 

Ik mag eerst Psalm 139 voorlezen. Daarna is er een moment van stilte waarna we een kaars aansteken. Tijdens de stilte horen we mijn kunststof hartklep tikken. Enerzijds altijd een wat macaber geluid, maar laten we maar blij zijn dat het nog tikt. 

Dan laat Els een lied van dankbaarheid horen via haar mobiel. 

Vervolgens leest ze een korte meditatie voor. 

Tot slot de zegen. 

Stemmig stilleven

Dan rest me nog de laatste daad van deze pelgrimage, de apostel bedanken.  

Vanaf zijn hoge zitplaats kijkt hij vriendelijk de kathedraal in.

Via een gangetje kun je achter het beeld komen. 

Om kwart voor drie omhels ik de apostel en dank hem voor mijn voorspoedige genezing. 

Dan zit mijn pelgrimage erop. Morgenvroeg vlieg ik terug naar Amsterdam.

Dan komt het moeilijkste deel van het pelgrimeren. De opgedane ervaringen toepassen in het dagelijks leven. 

De apostel in de kathedraal 

Graag wil ik alle volgers danken die deze pelgrimage met me mee hebben beleefd. Fysiek liep ik de weg alleen, geestelijk met vele vrienden.
Dank ook voor jullie meelevende reacties op de blog, per app en per mail.
Ik zie jullie graag weer bij een volgende pelgrimage.

Ik sluit af met de zegen die ik van Els kreeg.
Twee dingen spreken me daarin bijzonder aan. Geen angst hebben en elke dag weer verbaasd zijn dat je erbij mag zijn.

Ultreia y suseia, Deus adjuvanos
(oude pelgrimsgroet die ongeveer betekent: voorwaarts en steeds verder, moge God ons helpen)

André Brouwer, 2 mei 2018

Zegen

Hier en nu
Ontwaak!
Wees verbaasd omdat je er weer bij mag zijn

Treed binnen in het hier en nu
wees vreugdevol en vredig
in de tempel van je zintuigen
Volg het pad van je talenten
en verleg je grenzen

Blus het vuur van de leugen
Koester de warmte in je hart
Zorg dat angst je niet beklemt
maar laat zelfvertrouwen
weerspiegeld worden in je ziel

Loop niet onachtzaam
de kleine wonderen van het leven voorbij

Vind troost in de geheimen van de ziel
beleef elke dag als een heilig geschenk
geweven rond een hart van verwondering

De dag van de rust

Zet een kaars voor je raam vannacht, 
zodat ik weet dat je op me wacht. 
Zet een kaars voor je raam vannacht 
en ik kom naar je toe. 

Rob de Nijs

Hallo volgers, fijn gewerkt vandaag?
Als ik ze hier vertel dat er in Nederland op de Dag van de Arbeid gewoon gewerkt wordt, kijken ze je aan alsof je in een andere dimensie leeft.
Het is vandaag extra druk op straat. Souvenirwinkels en bars zijn open, maar serieuze zaken als banken en boekhandels zijn gesloten.

Maar eerst even de serieuze zaken.

Enkele volgers hebben gevraagd of ik in Santiago een kaars voor ze wil opsteken. In de kathedraal kan dat al jaren niet meer, de kaarsen zijn allemaal vervangen door elektrische exemplaren. Ik ben wel eens bij het toeristenbureau wezen vragen waar je in Santiago nog wel kaarsen kunt opsteken en het antwoord was: nergens.

Maar, in zo'n geval kun je beter denken: wat weet zo'n toeristenbureau daar nu van? Want Peter van de huiskamer verwees me naar de kerk San Fructuoso, vlak bij de kathedraal tegenover het politiebureau.
En inderdaad.

Kerk van San Fructuoso

Voor het beeld van de H. Antonius kon je kaarsjes opsteken (ook voor het beeld van de H. Fructuoso, maar daar viel de zon net op)

Vijf volgers hebben me gevraagd een kaarsje op te steken. Dat is de bovenste rij. Voor drie mensen heb ik ongevraagd een kaarsje opgestoken. Het negende kaarsje is voor de 'onbekende zieke' en het tiende voor mezelf.

Het tweede klusje van de dag is het regelen van een ritueel om morgen de dag van mijn operatie te gedenken en de apostel te bedanken.
Via Monique Walrave - we hebben samen in het bestuur van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob gezeten - kom ik in contact met de Ierse zuster Katherine O'Flynn.
Ze heeft twee arrangementen in de aanbieding. Een kleinschalige Engelstalig mis in de kapel, maar ze kan ook Els - een nieuwe jonge Vlaamse zuster - vragen of ze een privé ritueel in elkaar zet. 
Ja, wat zal ik nu eens kiezen...?

Ik leg Katherine uit dat ik niet katholiek ben, maar wel in de apostel geloof. Dat is voor haar geen probleem. We hebben nog een goed gesprek over het feit dat ontvangen vaak moeilijker is dan geven. Dit is ook een van de twaalf thema's die ik in mijn boekje De Pelgrim behandel.

Een goed gesprek met zuster Katherine

Op het plein heeft zich inmiddels een groepje klassieke auto's verzameld.

Klassieke auto's voor de kathedraal

Na alle spirituele gesprekken is het weer tijd voor een materiele daad. Ik heb zin in een armbandje van azabache. 
Gelukkig werkt Ricardo (collega van volger Wouter) wel op de dag van de arbeid.
Ik mag een mooi ongedwongen portret van hem maken.

Ricardo de juwelier

Azabache is een zwart glimmende semi-edelsteen, typisch voor deze streek. Een soort plasma van steenkool, gevormd in het Krijt (145 - 66 miljoen jaar geleden). Wat een leerzame blog is dit toch (wist jij dat ook allemaal Wouter?). 

Armband met steen van  azabache

En dan is het al weer tijd voor de lunch. In Casa Manolo is het zoals gewoonlijk weer afgeladen vol.
Als je voor de tiende keer in Santiago bent, weet je inmiddels wel waar het lekker eten is (voor weinig geld).
Verleden week waren het vaak dagen van soberheid. Vandaag is schraalhans geen keukenmeester.

Ik hoop overigens wel dat jullie er nog zijn volgers, en niet dachten dat het al afgelopen was. De laatste aflevering is pas morgen, met zuster Els.

Vandaag wil ik afsluiten met het gebed dat ik van zuster Katherine meekreeg. Zoals jullie weten ben ik niet religieus, maar de tekst sprak me aan.

Gebed bij aankomst in Santiago
Wij danken U God, dat u ons veilig hier heeft gebracht en voor de vele zegeningen en geschenken op onze pelgrimage.
Het gezelschap en de vriendelijkheid van vreemden, de schoonheid van de weg, het plezier van 'licht reizen' en de kracht om door te gaan als het moeilijk was, herinneren ons aan Uw aanwezigheid te midden van ons.
Nu we aangekomen zijn, denken we aan onze geliefden, speciaal degenen die in ons hart en hoofd waren tijdens onze tocht. 
Geef ons als we thuis zijn, de kracht om verder te leven in de geest van de camino, opdat we deze wereld tot een meer liefdevolle en vreedzame plek voor iedereen kunnen maken.
We bidden via Jezus,  de Weg, de Waarheid en het Leven.
Amen

O ja, net als in Santiago, kun je in Oviedo een officieel document van de kerk krijgen dat je de pelgrimage succesvol hebt afgelegd. Hier de zogenaamde Salvadorana