Een hart vol verwondering

Niemand op aarde
weet hoe het begon
het droevige verhaal
van de nozem en de non

Cornelis Vreeswijk

De nozem en de non

Voor ik met de dag van vandaag begin nog even de afsluiting van gisteren. Voor het eten zit ik nog even op het plein voor de kathedraal. Naast me komt een gezette Aziaat zitten. Op een gegeven moment zet hij zijn beide handen op de bank, lift zijn billen en laat ongegeneerd een luide scheet.
'Dat lucht zeker wel op?' vraag ik belangstellend. Hij kijkt me slechts vuil aan.

Dat lucht zeker wel op?

Het is de eerste keer dat ik zonder vrienden in Santiago ben. Alle andere keren had ik onderweg wel vrienden gemaakt.
Als ik in de Rua Nova een aperitief zit te drinken, komen onverwacht Leja en Peter van de huiskamer binnen.
Alsnog gezellig met vrienden gegeten. En nog wel mijn favoriete gerecht: pulpo a la Gallega (inktvis met aardappelschijfjes).

Eten met Peter en Leja

Pulpo al la Gallega

Vanuit mijn bed hoor ik het regenen. Geen mooi weer vandaag, maar toch een feestelijke dag. Op de vroege ochtend krijg ik al appjes en mails met gelukwensen. Alsof ik vandaag jarig ben en dat is ook een beetje zo. Het is vandaag de dag van mijn wedergeboorte.

Mezelf maar meteen een mooi verjaardagscadeau gegeven. 

Boek V uit de Codex Calixtinus, een fraaie reisgids uit de twaalfde eeuw. 

Geen mooi weer in Galicia

Om mijn openhartoperatie van precies een jaar geleden te gedenken heeft de jonge Vlaamse zuster Els Claessens een stemmig ritueel voorbereid. Niet te kort, maar ook niet te lang.

We nemen plaats voor een stilleven van wandelstok, schoenen en een kaars. 

Ik mag eerst Psalm 139 voorlezen. Daarna is er een moment van stilte waarna we een kaars aansteken. Tijdens de stilte horen we mijn kunststof hartklep tikken. Enerzijds altijd een wat macaber geluid, maar laten we maar blij zijn dat het nog tikt. 

Dan laat Els een lied van dankbaarheid horen via haar mobiel. 

Vervolgens leest ze een korte meditatie voor. 

Tot slot de zegen. 

Stemmig stilleven

Dan rest me nog de laatste daad van deze pelgrimage, de apostel bedanken.  

Vanaf zijn hoge zitplaats kijkt hij vriendelijk de kathedraal in.

Via een gangetje kun je achter het beeld komen. 

Om kwart voor drie omhels ik de apostel en dank hem voor mijn voorspoedige genezing. 

Dan zit mijn pelgrimage erop. Morgenvroeg vlieg ik terug naar Amsterdam.

Dan komt het moeilijkste deel van het pelgrimeren. De opgedane ervaringen toepassen in het dagelijks leven. 

De apostel in de kathedraal 

Graag wil ik alle volgers danken die deze pelgrimage met me mee hebben beleefd. Fysiek liep ik de weg alleen, geestelijk met vele vrienden.
Dank ook voor jullie meelevende reacties op de blog, per app en per mail.
Ik zie jullie graag weer bij een volgende pelgrimage.

Ik sluit af met de zegen die ik van Els kreeg.
Twee dingen spreken me daarin bijzonder aan. Geen angst hebben en elke dag weer verbaasd zijn dat je erbij mag zijn.

Ultreia y suseia, Deus adjuvanos
(oude pelgrimsgroet die ongeveer betekent: voorwaarts en steeds verder, moge God ons helpen)

André Brouwer, 2 mei 2018

Zegen

Hier en nu
Ontwaak!
Wees verbaasd omdat je er weer bij mag zijn

Treed binnen in het hier en nu
wees vreugdevol en vredig
in de tempel van je zintuigen
Volg het pad van je talenten
en verleg je grenzen

Blus het vuur van de leugen
Koester de warmte in je hart
Zorg dat angst je niet beklemt
maar laat zelfvertrouwen
weerspiegeld worden in je ziel

Loop niet onachtzaam
de kleine wonderen van het leven voorbij

Vind troost in de geheimen van de ziel
beleef elke dag als een heilig geschenk
geweven rond een hart van verwondering