Een hart vol verwondering

Niemand op aarde
weet hoe het begon
het droevige verhaal
van de nozem en de non

Cornelis Vreeswijk

De nozem en de non

Voor ik met de dag van vandaag begin nog even de afsluiting van gisteren. Voor het eten zit ik nog even op het plein voor de kathedraal. Naast me komt een gezette Aziaat zitten. Op een gegeven moment zet hij zijn beide handen op de bank, lift zijn billen en laat ongegeneerd een luide scheet.
'Dat lucht zeker wel op?' vraag ik belangstellend. Hij kijkt me slechts vuil aan.

Dat lucht zeker wel op?

Het is de eerste keer dat ik zonder vrienden in Santiago ben. Alle andere keren had ik onderweg wel vrienden gemaakt.
Als ik in de Rua Nova een aperitief zit te drinken, komen onverwacht Leja en Peter van de huiskamer binnen.
Alsnog gezellig met vrienden gegeten. En nog wel mijn favoriete gerecht: pulpo a la Gallega (inktvis met aardappelschijfjes).

Eten met Peter en Leja

Pulpo al la Gallega

Vanuit mijn bed hoor ik het regenen. Geen mooi weer vandaag, maar toch een feestelijke dag. Op de vroege ochtend krijg ik al appjes en mails met gelukwensen. Alsof ik vandaag jarig ben en dat is ook een beetje zo. Het is vandaag de dag van mijn wedergeboorte.

Mezelf maar meteen een mooi verjaardagscadeau gegeven. 

Boek V uit de Codex Calixtinus, een fraaie reisgids uit de twaalfde eeuw. 

Geen mooi weer in Galicia

Om mijn openhartoperatie van precies een jaar geleden te gedenken heeft de jonge Vlaamse zuster Els Claessens een stemmig ritueel voorbereid. Niet te kort, maar ook niet te lang.

We nemen plaats voor een stilleven van wandelstok, schoenen en een kaars. 

Ik mag eerst Psalm 139 voorlezen. Daarna is er een moment van stilte waarna we een kaars aansteken. Tijdens de stilte horen we mijn kunststof hartklep tikken. Enerzijds altijd een wat macaber geluid, maar laten we maar blij zijn dat het nog tikt. 

Dan laat Els een lied van dankbaarheid horen via haar mobiel. 

Vervolgens leest ze een korte meditatie voor. 

Tot slot de zegen. 

Stemmig stilleven

Dan rest me nog de laatste daad van deze pelgrimage, de apostel bedanken.  

Vanaf zijn hoge zitplaats kijkt hij vriendelijk de kathedraal in.

Via een gangetje kun je achter het beeld komen. 

Om kwart voor drie omhels ik de apostel en dank hem voor mijn voorspoedige genezing. 

Dan zit mijn pelgrimage erop. Morgenvroeg vlieg ik terug naar Amsterdam.

Dan komt het moeilijkste deel van het pelgrimeren. De opgedane ervaringen toepassen in het dagelijks leven. 

De apostel in de kathedraal 

Graag wil ik alle volgers danken die deze pelgrimage met me mee hebben beleefd. Fysiek liep ik de weg alleen, geestelijk met vele vrienden.
Dank ook voor jullie meelevende reacties op de blog, per app en per mail.
Ik zie jullie graag weer bij een volgende pelgrimage.

Ik sluit af met de zegen die ik van Els kreeg.
Twee dingen spreken me daarin bijzonder aan. Geen angst hebben en elke dag weer verbaasd zijn dat je erbij mag zijn.

Ultreia y suseia, Deus adjuvanos
(oude pelgrimsgroet die ongeveer betekent: voorwaarts en steeds verder, moge God ons helpen)

André Brouwer, 2 mei 2018

Zegen

Hier en nu
Ontwaak!
Wees verbaasd omdat je er weer bij mag zijn

Treed binnen in het hier en nu
wees vreugdevol en vredig
in de tempel van je zintuigen
Volg het pad van je talenten
en verleg je grenzen

Blus het vuur van de leugen
Koester de warmte in je hart
Zorg dat angst je niet beklemt
maar laat zelfvertrouwen
weerspiegeld worden in je ziel

Loop niet onachtzaam
de kleine wonderen van het leven voorbij

Vind troost in de geheimen van de ziel
beleef elke dag als een heilig geschenk
geweven rond een hart van verwondering

De dag van de rust

Zet een kaars voor je raam vannacht, 
zodat ik weet dat je op me wacht. 
Zet een kaars voor je raam vannacht 
en ik kom naar je toe. 

Rob de Nijs

Hallo volgers, fijn gewerkt vandaag?
Als ik ze hier vertel dat er in Nederland op de Dag van de Arbeid gewoon gewerkt wordt, kijken ze je aan alsof je in een andere dimensie leeft.
Het is vandaag extra druk op straat. Souvenirwinkels en bars zijn open, maar serieuze zaken als banken en boekhandels zijn gesloten.

Maar eerst even de serieuze zaken.

Enkele volgers hebben gevraagd of ik in Santiago een kaars voor ze wil opsteken. In de kathedraal kan dat al jaren niet meer, de kaarsen zijn allemaal vervangen door elektrische exemplaren. Ik ben wel eens bij het toeristenbureau wezen vragen waar je in Santiago nog wel kaarsen kunt opsteken en het antwoord was: nergens.

Maar, in zo'n geval kun je beter denken: wat weet zo'n toeristenbureau daar nu van? Want Peter van de huiskamer verwees me naar de kerk San Fructuoso, vlak bij de kathedraal tegenover het politiebureau.
En inderdaad.

Kerk van San Fructuoso

Voor het beeld van de H. Antonius kon je kaarsjes opsteken (ook voor het beeld van de H. Fructuoso, maar daar viel de zon net op)

Vijf volgers hebben me gevraagd een kaarsje op te steken. Dat is de bovenste rij. Voor drie mensen heb ik ongevraagd een kaarsje opgestoken. Het negende kaarsje is voor de 'onbekende zieke' en het tiende voor mezelf.

Het tweede klusje van de dag is het regelen van een ritueel om morgen de dag van mijn operatie te gedenken en de apostel te bedanken.
Via Monique Walrave - we hebben samen in het bestuur van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob gezeten - kom ik in contact met de Ierse zuster Katherine O'Flynn.
Ze heeft twee arrangementen in de aanbieding. Een kleinschalige Engelstalig mis in de kapel, maar ze kan ook Els - een nieuwe jonge Vlaamse zuster - vragen of ze een privé ritueel in elkaar zet. 
Ja, wat zal ik nu eens kiezen...?

Ik leg Katherine uit dat ik niet katholiek ben, maar wel in de apostel geloof. Dat is voor haar geen probleem. We hebben nog een goed gesprek over het feit dat ontvangen vaak moeilijker is dan geven. Dit is ook een van de twaalf thema's die ik in mijn boekje De Pelgrim behandel.

Een goed gesprek met zuster Katherine

Op het plein heeft zich inmiddels een groepje klassieke auto's verzameld.

Klassieke auto's voor de kathedraal

Na alle spirituele gesprekken is het weer tijd voor een materiele daad. Ik heb zin in een armbandje van azabache. 
Gelukkig werkt Ricardo (collega van volger Wouter) wel op de dag van de arbeid.
Ik mag een mooi ongedwongen portret van hem maken.

Ricardo de juwelier

Azabache is een zwart glimmende semi-edelsteen, typisch voor deze streek. Een soort plasma van steenkool, gevormd in het Krijt (145 - 66 miljoen jaar geleden). Wat een leerzame blog is dit toch (wist jij dat ook allemaal Wouter?). 

Armband met steen van  azabache

En dan is het al weer tijd voor de lunch. In Casa Manolo is het zoals gewoonlijk weer afgeladen vol.
Als je voor de tiende keer in Santiago bent, weet je inmiddels wel waar het lekker eten is (voor weinig geld).
Verleden week waren het vaak dagen van soberheid. Vandaag is schraalhans geen keukenmeester.

Ik hoop overigens wel dat jullie er nog zijn volgers, en niet dachten dat het al afgelopen was. De laatste aflevering is pas morgen, met zuster Els.

Vandaag wil ik afsluiten met het gebed dat ik van zuster Katherine meekreeg. Zoals jullie weten ben ik niet religieus, maar de tekst sprak me aan.

Gebed bij aankomst in Santiago
Wij danken U God, dat u ons veilig hier heeft gebracht en voor de vele zegeningen en geschenken op onze pelgrimage.
Het gezelschap en de vriendelijkheid van vreemden, de schoonheid van de weg, het plezier van 'licht reizen' en de kracht om door te gaan als het moeilijk was, herinneren ons aan Uw aanwezigheid te midden van ons.
Nu we aangekomen zijn, denken we aan onze geliefden, speciaal degenen die in ons hart en hoofd waren tijdens onze tocht. 
Geef ons als we thuis zijn, de kracht om verder te leven in de geest van de camino, opdat we deze wereld tot een meer liefdevolle en vreedzame plek voor iedereen kunnen maken.
We bidden via Jezus,  de Weg, de Waarheid en het Leven.
Amen

O ja, net als in Santiago, kun je in Oviedo een officieel document van de kerk krijgen dat je de pelgrimage succesvol hebt afgelegd. Hier de zogenaamde Salvadorana

De pelgrim is gearriveerd

Dan moet je m'n zuster zien, dan moet je m'n zuster zien
Oh, we lijken helemaal niet op elkaar
Dan moet je m'n zuster zien, dan moet je m'n zuster zien
Alle mannen, die zijn stapelgek op haar
Ze voelen niets voor mij, ze lopen mij voorbij
Maar in een hele rij, hangen ze aan haar zij

Ria Valk

Vanmorgen voor de vierde keer in mijn leven de 12 km van Lavacolla naar Santiago gelopen. Inmiddels ken ik de weg wel dromen. Eerst een paar km door een bos van eucalyptusbomen, dan de TV-studio's van TV Galicia en TV Espana, dan de camping, vervolgens Monte Gozo met het waanzinnig grote monument ter gelegenheid van het bezoek van Paus Johannes Paulus. Ik heb net als Stalin niet zo veel met de Paus. Deze dictator zei ooit: "De Paus? de Paus? hoeveel divisies heeft de Paus?"

Pelgrims op weg naar Santiago

Monte do Gozo

Ik ben wel benieuwd of ze die losse planken in de brug over het spoor nu al eens gerepareerd hebben. In 2015 kwam ik na een tocht van 2500 km in Santiago aan. Brak ik in het zicht van de haven nog bijna mijn been over een stel losliggende planken.
Inderdaad, de planken zijn vernieuwd.

Nieuwe planken

Maar nog niet allemaal. Fijn ook dat sommige dingen nog gewoon bij het oude blijven. 

Maar gelukkig ook nog oude planken

Even een plaatje voor volger Andrea die altijd dieren aan het redden is. 
Deze vereniging zet zich in voor de dieren op de camino en vraagt pelgrims geen honden met zich mee te laten lopen. Die honden hebben een huis en zijn dan aan het eind van de dag ineens dakloos.
Ja, dat is ook altijd mijn angst als een hond een stukje met me meeloopt. Gaat hij nog wel weer terug naar huis?

Vereniging ter bescherming van de dieren op de camino

Zag ik gisteren mijn auto rijden. Vandaag zie ik mijn motor staan. Ook wel weer bijzonder want ook dit model wordt niet meer gemaakt.

Triumph Trophy uit 2015

Eerst even op het plein voor de kathedraal gezeten. Vervolgens vriendelijk en onbevlekt ontvangen in het Seminario Mayor San Martin Pinario aan de Praxa Inmaculada (naast de zij-ingang van de kathedraal)

Hospedaria Seminario Mayor San Martin Pinario

Met eenvoudige maar kraakheldere kamers. En snelle internetverbindingen (dat dan weer wel)

's Middags even de vrijwilligers in de Huiskamer van de Lage Landen groeten. Ik stel me netjes voor. 'Dé André Brouwer?' vraagt de mannelijke vrijwilliger.
Met mijn naamsbekendheid in het buitenland zit het dus inmiddels wel goed.

Leja en Peter van de Huiskamer van de Lage Landen

Peter is wel eens bij een lezing van me geweest en weet nog dat hij toen mijn boekje 'De Pelgrim' heeft ontvangen.
De huiskamer is boven het pelgrimsbureau en daar staan zoals gewoonlijk weer lange rijen voor een Compostela.
Dit brengt mij op het lied van de dag van Ria Valk: Maar in een lange rij hangen ze aan haar zij. 

Pelgrims in de rij voor een compostela

Ik ben bewust vandaag nog niet de kathedraal in geweest. Dat bewaar ik voor woensdag a.s. als ik op de dag zelf de apostel ga bedanken voor een voorspoedige genezing van mijn openhartoperatie. 
De pelgrimsmis in de kathedraal heb ik niet zo veel mee. Dat is inmiddels verworden tot een toeristisch spektakel en het is mij eerder opgevallen dat voor veel bezoekers van de pelgrimsmis het te veel gevraagd is een uurtje je mond te houden.
Ik ga morgen een intiemere kleinschaligere dienst uitzoeken. Er zijn er diverse.
Dan zal ik ook aan de volgers denken die me gevraagd hebben een kaarsje voor hen op te steken.
Ze weten zelf wel wie dat zijn.

Bericht in de mailbox
Dan zat er vandaag een bericht in mijn mailbox waar ik regelmatig aan moest denken.
Na mijn pelgrimage in 2015 van Alkmaar naar Santiago bleef ik maar last houden van een blessure aan de achillespees.
Omdat het maar bleef duren ging ik op advies van mijn dokter naar een osteopaat. Ik maakte kennis met Hans, een vrolijke man - jonger dan ik - met wie ik tijdens de behandelingen veel gelachen heb. Ook was hij zeer belangstellend naar mijn pelgrimservaringen naar Sint Jacob, ook omdat hij zelf een zoon had die Jacob heette. Ik heb hem nog mijn boekje Praktisch Pelgrimeren cadeau gedaan. 
Omdat er geen progressie na de behandelingen bleek, zijn we er  in goed overleg mee gestopt. Uiteindelijk zijn de klachten 'vanzelf' overgegaan.
Vandaag zat  het bericht in mijn mailbox dat de praktijk door een collega is overgenomen. Deze collega had hem ook vervangen tijdens zijn ziekte. Hans was na een kort ziekbed overleden.
Het raakte me dat ik dit bericht nu net 'toevallig' moest ontvangen terwijl ik in Santiago was.
Eens te meer een reden om te beseffen dat gezondheid niet vanzelfsprekend is al denken we dat soms wel.

Mi ultimo refugio

De bus stond al klaar bij de Jaarbeurs,
ik arriveerde aan de late kant.
m'n reisgenoten hadden al een plaatsje.
Een was er nog vrij: boven de band.
Dat zat behoorlijk krap,
mijn hoofd, dat raakte haast mijn knie.
Men lachte in mijn richting
maar gewisseld werd er nie.
De reisleidster zij wenste
ons een hele mooie week.
Het landschap gleed voorbij
maar niemand keek.


Marijke Boon

Het valt mij steeds weer op. Busreizigers zijn onder te verdelen in twee soorten. Zij die proberen te slapen en zij die op een schermpje kijken of zitten te appen. Voor de echte wereld buiten heeft niemand meer belangstelling. 
Dus het lied van de dag van Marijke Boon diende zich vanzelf aan. 

Het landschap gleed voorbij maar niemand keek

Pensionbaas Eduardo had gelijk. Het was lekker rustig in de kamer met uitzicht op de stortkoker. Goed geslapen, maar toen ik vanmorgen om half zeven op straat kwam, liep ik ineens tussen luidruchtig dronken uitgaanspubliek. Het is me al vaker overkomen in Spanje, twee dagritmes die elkaar kruisen. De feestvierder voor wie de dag nog niet afgelopen is en de pelgrim voor wie de dag juist begint.

Liep ik vorige week zondag nog in kringetjes om een bar te vinden, nu is de bar tegenover het station al open. 'Zonder suiker he?' vraagt dezelfde serveerster van gisteren als ik koffie bestel.
In Nederland is ober of serveerster iets wat je doet als je nog studeert, of als je niets anders kunt.
In Spanje is het nog echt een beroep. 

Het cafe is al open

Ik lees nog eens de bordjes op de muur met de ingredienten voor geluk

Eet goed
Wees vriendelijk naar anderen
rust
beweeg
spendeer geld aan nieuwe ervaringen
luister naar muziek
koester je goede dingen
stel niet ui tot morgen wat je vandaag kunt doen
voel je aantrekkelijkheid

Bij dat laatste weet ik niet zo goed wat ik me moet voorstellen, maar de rest doe ik wel.

Bus Irun - Tui

Precies om half 8 komt de bus aanrijden (waar zijn toch die Spaanse tijden gebleven?).
Het is geen streekbus, maar de lijn van Irun (bij de Franse grens) naar Tui (aan de Portugese grens).
Na stops in Luarce, Navia en Ribadeo arriveert de bus ook weer precies om half 11 in Lugo.
'Een kwartier pauze,' roept de chauffeur, maar ik mag eruit.

Mooi op tijd voor het streekvervoer van de gebroeders Freire. De bus naar Santiago vertrekt om 11 uur en de volgende pas om 16.00 uur, dus dat is geluk hebben.

In de rij voor de bus van de gebroeders Freire

Het regent zoals gewoonlijk in Galicia (daarom is het er ook zo groen) en voor veel pelgrims is dat een reden om vandaag de bus te pakken. Ik heb daar verder geen opinie over, ieder moet pelgrimeren zoals hij of zij zelf wil.
Het is aardig om stukken die ik eerder per fiets of te voet heb afgelegd, nu vanuit de bus te zien.
Gek dat er allerlei herinneringen boven komen. In Pals de Rei zie ik een terras. O ja, daar was het zo koud toen ik daar zat, herinner ik me ineens. Gek eigenlijk, jarenlang nooit aan dat terras gedacht, maar blijkbaar zit het toch nog ergens in een verborgen plekje in mijn geheugen.

Fietspelgrims in de regen

Dan zie ik ineens door de achterruit een grijze Peugeot 505. Dat is altijd een bijzonder moment voor me want dit model is inmiddels zeer zeldzaam. Ik rijd ook zo'n grijs exemplaar uit 1986, en omdat die vroeger van mijn vader geweest is noem ik die altijd vaders bolide. Als ik er 1 keer per jaar 1 op de weg zie, is dat bijzonder. De laatste keer dat ik er een zag was verleden jaar in Corbigny toen ik bij mijn pelgrimsvrienden Arno en Huberta een het revalideren was.
En nu weer een vlak voor Santiago.

Vaders bolide?

In de bus vraag ik me ineens af of ik eigenlijk wel gereserveerd heb in mijn favoriete hotel in Lavacolla. Ik kan het me niet meer herinneren, maar het zal toch wel? De pelgrim moet ook vertrouwen hebben.

Mijn vrees wordt bewaarheid, de receptionist kan mijn reservering niet vinden. De bazin wordt erbij gehaald. Ze herkent me nog wel, maar dat is ook niet zo verwonderlijk. Ik ben hier nu voor de vierde keer.

Nee, het hotel is vol.

Es mi ultimo refugio, (u bent mijn laatste toevlucht) roep ik. Daar moet Sabina wel om lachen. Ze gaat wel wat voor me regelen en voor 35 euro krijg ik alsnog een kamer.

Sabina, mi ultimo refugio

Bagagevervoer

Ein doppelzimmer?

We zijn inmiddels in de wereld van de georganiseerde pelgrimages beland. Rugzakken die eerder arriveren dan de bijbehorende pelgrims. 'Ein doppelzimmer' roept een reisleider tegen een groep pelgrims met rolkoffers.
En nogmaals, ik bekijk het alleen maar, ik heb er geen opinie over.

Hotel San Paio

In 2015 logeerde ik hier ook voor mijn laatste etappe van mijn pelgrimage van mijn huis naar Santiago (best wel een eind als je in Alkmaar woont).
In 2013 sliep ik hier op mijn pelgrimage Arzua, Santiago, Fisterra en Muxia.

Maar vandaag is het wel een heel bijzondere dag. Ik was hier voor het eerst in 2012 samen met Gerrit Dik. Ik was die dag ziek en nam daarom de bus (inderdaad van de gebroeders Freire) van Arzua naar hier. Gerrit liep die dag.
Adrie, de vrouw van Gerrit was een goede vriendin van me. We zaten samen in het bestuur van het pelgrimsgenootschap en ze woonde net als ik in Alkmaar. Regelmatig belde ze me op: Ben je thuis? Dan kom ik even een bakje bij je doen, ik heb zin in een loopje'
Vandaag is het de verjaardag van Gerrit, maar ook precies 6 jaar geleden dat Adrie in Nasbinals totaal onverwacht overleed tijdens hun pelgrimage van Le Puy naar Saint-Jean-de-Port.

Zoals elk jaar op deze dag bel ik Gerrit voor zijn verjaardag. Het is een dag met gemengde gevoelens en dat zal altijd zo blijven. Het is een kort gesprek. We begrijpen elkaar ook zonder woorden.

Rocky moe, Rocky gaat slapen

Kom ik vanavond thuis in mijn pension, zit daar beneden in de gang een gezellige vogel.

Gezellige vogel

Haar eigenaar is minder gezellig. Polly is terug van vakantie en wil naar huis. Maar Ovidio (zo heet de eigenaar, dat verzin je niet, dat gebeurt gewoon) krijgt Polly niet in zijn eentje de trap op.
Hij zoekt nog iemand om hem te helpen.

Daar heeft de pelgrim natuurlijk wel oren naar. Klein minpuntje. Polly woont vier hoog (dat dan weer wel).

Enfin, een goede daad verricht en zulke dingen zijn toch veel leuker dan de toerist uithangen.
Grijsaard Eduardo maakte er een (niet helemaal scherpe) foto van.
Polly is zes maanden oud en Polly is een afleiding van pelicula omdat zijn baas een filmliefhebber is (net als in de film)
Polly praat nog maar weinig en hield gedurende deze operatie wijselijk haar mond.

Polly woont vier hoog

Dat was even flink sjouwen. Mijn eigen vogel zou nu zeggen: Rocky moe, Rocky gaat slapen.

Rocky moe, Rocky gaat slapen

P.S dit was een extraatje, er is vandaag ook de gebruikelijke 'gewone' blog.

Net als in de film

Het was koud, het was donker
Ik was helemaal alleen
Toen de film was afgelopen
Ging ik nergens heen
Ik staarde naar de televisies
Je hoofd gespiegeld in de etalageruit
Je tikte op m'n schouders en je vroeg me
"Ga je vanavond met me uit"

Toontje lager


Of het in Oviedo net als in de film was, weet ik niet, want ik heb de film niet gezien. Maar volger Wim, hartelijk bedankt voor de filmtip. Ik ga die zeker eens bekijken (Vicky Cristina Barcelona met Woody Allen en Penelope Cruz)
Ik zag dat Penelope Cruz er een rol in speelt. Mijn Spaanse juf Lola krijgt altijd jeuk van haar. Toen ik 2006 de film Volver uitkwam, werden er ter promotie waaiers uitgedeeld. Ik kreeg Lola goed op de kast door met zo'n waaier in de klas te gaan zitten. 

Maar aan vage vriendinnen hebben we niets, dus gisteren eerst nog even terug naar serveerster Ana om dit keer een scherpe foto van haar te maken.
'Hola André,' riep ze bij mijn entree.
Kijk, dat gaat de goede kant op.

Hola André!

Daarna naar de kathedraal om mijn Salvadorna (de variant van de Compostela) op te halen. De jongeman die hem uitschrijft en vraagt of het niet moeilijk was op de bergpaden. Het heeft er in de winter flink huisgehouden en het probleem is dat de route door twee autonome regio's loopt: Castilie y Leon en Asturias. Deze wijzen naar elkaar als het gaat om omgevallen bomen opruimen, dus daarom blijven ze liggen. Weer wat geleerd.

Vandaag met de Cercanias naar Aviles. Dat is een soort Sprinter, die net als in Nederland ook geen wc heeft. Maar op de stations kun je nog wel gratis plassen. (Weet u nog volger, op Sloterdijk kost dat 70 cent.

Gratis plassen

Er vindt een klein incidentje plaats. Ik koop een kaartje via de automaat en hoor de printer vruchteloos pogingen ondernemen het af te drukken. Na een paar vergeefse pogingen geeft hij het op en krijg ik alleen het pinbonnetje.
Nu zul je denken, even met je bonnetje naar het loket en dan krijg je daar een kaartje. Nee, de lokettist gaat naar Aviles bellen dat ze daar handmatig het poortje naar de uitgang voor me opendoen.
Maar hoe kom ik dan hier op het perron? Hier staan op de perrons zelf toegangspoortjes. "Gewoon even over de rails hangen,' zegt de lokettist. Zo moeilijk is dat niet. 
Nee, dat is niet moeilijk.
Mijn actie op het perron is echter niet onopgemerkt gebleven zou Reve zeggen. Een man in uniform komt in rustige tred naar me toelopen. "Mag ik uw biljet even zien?' zegt hij op een toon van 'dat heb je natuurlijk niet'
Nee, dat heb ik ook niet, en rustig leg ik de situatie uit. Hij gelooft me in eerste instantie niet.
'Ga het maar bij uw collega aan het loket vragen,' daag ik hem uit. Dat doet hij niet en met een blik van 'ik vind het maar een vreemd verhaal, maar het zal wel, laat hij het rusten.
Enfin, dan heb je geluk dat je Spaans spreekt.

In Aviles kan ik het station niet uit en bij de loketten is niemand te zien. 'Op de kaartautomaat zit een knop voor Informatie, u moet daar even op drukken,' zegt een vriendelijke man. En inderdaad, via de luidspreker hoor ik de stationschef zeggen. Ja, daar is over gebeld, ik open het meest linkse poortje voor u.'

Ook weer opgelost. 

Op het busstation koop ik maar meteen een kaartje voor de bus naar Lugo morgen. Die gaat een keer per dag om 7.30 uur, vandaar dat ik vandaag in Aviles blijf.
Ik vraag maar meteen een stoel bij het raam voordat morgen weer een wijsneuzig wicht haar plek opeist.

Dit pension gaat hem niet worden

In lees op de deur van de Informacion turistica dat die om half 11 open gaat. En inderdaad, op de minuut nauwkeurig doet een aardig jong meisje de deur open (waar is dat befaamde Spaans half uurtje gebleven?
Venir a punto es muy mal educado,' zei Lola vroeger.
Ik krijg van haar een lijstje hotels en pensions en dan begint een vervelend half uurtje. Hotel Don Pedro, hotel 40 nudos (wat moet je nu met 40 naakten?), hotel El Balcon en pension La Fruta zijn allemaal 'completo. 
Gelukkig heeft Pension El Parque nog plaats. 

Pension El Parque

Pension El Parque is op de tweede verdieping boven een speelhuis. Een man op leeftijd met een enorme grijze baard en een zonnebril op doet de deur open. Ja, hoor, hij heeft nog een kamer. Geen gedoe met inchecken en paspoort laten zien. 40 euro en we praten nergens meer over.
Het raam kijkt uit op een soort stortkoker. 'Lekker rustig,' zegt de grijsaard, 'want buiten op straat is een hoop herrie.'

Ja, zo heb elk nadeel zijn voordeel.

Fabada

Het middagmaal laat ik me goed smaken. Fabada, een Asturisch stoofpotje met bonen en worst en chorizo en een cachopo (soort Asturische cordon bleu).

Cachopo

Het regent vandaag. 

Op tv is het weerbericht en een item dat het boven 1200 meter weer is gaan sneeuwen in de bergen van Leon. Wat een geluk dat ik dat dinsdag niet had (toen ging de route tot 1600 m).

El tiempo

Nieuws op tv: nieuwe sneeuwval boven 1200 m

O ja, vandaag stopte de trein op  twee stations waar aan gewerkt werd. Net als in de metro van Madrid klonk het toen door de intercom
Estacion en curva. Tengan cuidado para no introducier el pie entre el coche y andén.
Ja, je voet niet tussen de wagon en het perron introduceren. Dag klinkt toch veel mooier dan: pas op bij het uitstappen.
En dan nog die subjuntivo in derde persoon meervoud. 
De bedenker van die zin mag voor mij de Nobelprijs voor literatuur krijgen.