Mi ultimo refugio

De bus stond al klaar bij de Jaarbeurs,
ik arriveerde aan de late kant.
m'n reisgenoten hadden al een plaatsje.
Een was er nog vrij: boven de band.
Dat zat behoorlijk krap,
mijn hoofd, dat raakte haast mijn knie.
Men lachte in mijn richting
maar gewisseld werd er nie.
De reisleidster zij wenste
ons een hele mooie week.
Het landschap gleed voorbij
maar niemand keek.


Marijke Boon

Het valt mij steeds weer op. Busreizigers zijn onder te verdelen in twee soorten. Zij die proberen te slapen en zij die op een schermpje kijken of zitten te appen. Voor de echte wereld buiten heeft niemand meer belangstelling. 
Dus het lied van de dag van Marijke Boon diende zich vanzelf aan. 

Het landschap gleed voorbij maar niemand keek

Pensionbaas Eduardo had gelijk. Het was lekker rustig in de kamer met uitzicht op de stortkoker. Goed geslapen, maar toen ik vanmorgen om half zeven op straat kwam, liep ik ineens tussen luidruchtig dronken uitgaanspubliek. Het is me al vaker overkomen in Spanje, twee dagritmes die elkaar kruisen. De feestvierder voor wie de dag nog niet afgelopen is en de pelgrim voor wie de dag juist begint.

Liep ik vorige week zondag nog in kringetjes om een bar te vinden, nu is de bar tegenover het station al open. 'Zonder suiker he?' vraagt dezelfde serveerster van gisteren als ik koffie bestel.
In Nederland is ober of serveerster iets wat je doet als je nog studeert, of als je niets anders kunt.
In Spanje is het nog echt een beroep. 

Het cafe is al open

Ik lees nog eens de bordjes op de muur met de ingredienten voor geluk

Eet goed
Wees vriendelijk naar anderen
rust
beweeg
spendeer geld aan nieuwe ervaringen
luister naar muziek
koester je goede dingen
stel niet ui tot morgen wat je vandaag kunt doen
voel je aantrekkelijkheid

Bij dat laatste weet ik niet zo goed wat ik me moet voorstellen, maar de rest doe ik wel.

Bus Irun - Tui

Precies om half 8 komt de bus aanrijden (waar zijn toch die Spaanse tijden gebleven?).
Het is geen streekbus, maar de lijn van Irun (bij de Franse grens) naar Tui (aan de Portugese grens).
Na stops in Luarce, Navia en Ribadeo arriveert de bus ook weer precies om half 11 in Lugo.
'Een kwartier pauze,' roept de chauffeur, maar ik mag eruit.

Mooi op tijd voor het streekvervoer van de gebroeders Freire. De bus naar Santiago vertrekt om 11 uur en de volgende pas om 16.00 uur, dus dat is geluk hebben.

In de rij voor de bus van de gebroeders Freire

Het regent zoals gewoonlijk in Galicia (daarom is het er ook zo groen) en voor veel pelgrims is dat een reden om vandaag de bus te pakken. Ik heb daar verder geen opinie over, ieder moet pelgrimeren zoals hij of zij zelf wil.
Het is aardig om stukken die ik eerder per fiets of te voet heb afgelegd, nu vanuit de bus te zien.
Gek dat er allerlei herinneringen boven komen. In Pals de Rei zie ik een terras. O ja, daar was het zo koud toen ik daar zat, herinner ik me ineens. Gek eigenlijk, jarenlang nooit aan dat terras gedacht, maar blijkbaar zit het toch nog ergens in een verborgen plekje in mijn geheugen.

Fietspelgrims in de regen

Dan zie ik ineens door de achterruit een grijze Peugeot 505. Dat is altijd een bijzonder moment voor me want dit model is inmiddels zeer zeldzaam. Ik rijd ook zo'n grijs exemplaar uit 1986, en omdat die vroeger van mijn vader geweest is noem ik die altijd vaders bolide. Als ik er 1 keer per jaar 1 op de weg zie, is dat bijzonder. De laatste keer dat ik er een zag was verleden jaar in Corbigny toen ik bij mijn pelgrimsvrienden Arno en Huberta een het revalideren was.
En nu weer een vlak voor Santiago.

Vaders bolide?

In de bus vraag ik me ineens af of ik eigenlijk wel gereserveerd heb in mijn favoriete hotel in Lavacolla. Ik kan het me niet meer herinneren, maar het zal toch wel? De pelgrim moet ook vertrouwen hebben.

Mijn vrees wordt bewaarheid, de receptionist kan mijn reservering niet vinden. De bazin wordt erbij gehaald. Ze herkent me nog wel, maar dat is ook niet zo verwonderlijk. Ik ben hier nu voor de vierde keer.

Nee, het hotel is vol.

Es mi ultimo refugio, (u bent mijn laatste toevlucht) roep ik. Daar moet Sabina wel om lachen. Ze gaat wel wat voor me regelen en voor 35 euro krijg ik alsnog een kamer.

Sabina, mi ultimo refugio

Bagagevervoer

Ein doppelzimmer?

We zijn inmiddels in de wereld van de georganiseerde pelgrimages beland. Rugzakken die eerder arriveren dan de bijbehorende pelgrims. 'Ein doppelzimmer' roept een reisleider tegen een groep pelgrims met rolkoffers.
En nogmaals, ik bekijk het alleen maar, ik heb er geen opinie over.

Hotel San Paio

In 2015 logeerde ik hier ook voor mijn laatste etappe van mijn pelgrimage van mijn huis naar Santiago (best wel een eind als je in Alkmaar woont).
In 2013 sliep ik hier op mijn pelgrimage Arzua, Santiago, Fisterra en Muxia.

Maar vandaag is het wel een heel bijzondere dag. Ik was hier voor het eerst in 2012 samen met Gerrit Dik. Ik was die dag ziek en nam daarom de bus (inderdaad van de gebroeders Freire) van Arzua naar hier. Gerrit liep die dag.
Adrie, de vrouw van Gerrit was een goede vriendin van me. We zaten samen in het bestuur van het pelgrimsgenootschap en ze woonde net als ik in Alkmaar. Regelmatig belde ze me op: Ben je thuis? Dan kom ik even een bakje bij je doen, ik heb zin in een loopje'
Vandaag is het de verjaardag van Gerrit, maar ook precies 6 jaar geleden dat Adrie in Nasbinals totaal onverwacht overleed tijdens hun pelgrimage van Le Puy naar Saint-Jean-de-Port.

Zoals elk jaar op deze dag bel ik Gerrit voor zijn verjaardag. Het is een dag met gemengde gevoelens en dat zal altijd zo blijven. Het is een kort gesprek. We begrijpen elkaar ook zonder woorden.