De vallei van de verlossing

Het zwarte asfalt, glijd onder mij door
En als de nacht valt, volg ik zijn spoor
En voor mijn ogen, lacht de baan mij toe
Het zwarte asfalt, maakt mij niet moe

Henk Wijngaard

De route gaat een groot gedeelte over asfalt en is minder aantrekkelijk,' aldus mijn gidsje. Na al die klim- en klauterpartijen over glibberige steile bospaden, vind ik het wel eens lekker om een dagje over asfalt te lopen. En het is nagenoeg vlak, om de paar kilometers zijn er dorpjes met gezellige bars. Voor mij juist een erg aantrekkelijk deel van de tocht.
Kortom: wat weet zo'n gidsje daar nu van?

De dag begint al erg aantrekkelijk. Dit keer geen glas water met een droog sneetje van gisteren, maar mijn favoriete ontbijt, tostada con tomate. 

Foutje, die foto hierboven is natuurlijk geen tostada, maar het tussengerecht bij de lunch: esparragos con dos salsas. (die afbeeldingen in het upload scherm zijn ook zo klein.

Tostada con salsa tomate

Op een erf een stuk lager dan de weg trekt een wel zeer oude Renault mijn aandacht. Er loopt een man op af die daadwerkelijk instapt. Hij gaat me toch niet vertellen dat dit ding nog rijdt? En jawel hoor, maar gaat hij met een koude motor ook nog die steile helling naar de weg op? Jawel, maar het wagentje heeft er zichtbaar moeite mee. De motor giert. Gaat hij het halen? Jawel, maar dan ook maar net.
Ik applaudiseer als deze klassieker  rijdt. Dat vindt de bestuurder wel grappig. Hij stapt uit om me een hand te geven. 
Pelgrim en automobilist ontmoeten elkaar.

Pedro met zijn Renault R8 automaat uit 1970

Duidelijke bewegwijzering

Erg veel valt er over deze dag niet te vertellen. De laatste kilometers gaan over een  voetpad langs de rivier de Lena met veel bejaarden in trainingspak.

Langs de Lena

De pelgrimsherberg in Mieres ligt anderhalve kilometer buiten het centrum in een buitenwijk. Ik neem daarom voor 30 euro mijn intrek in een hostal. Ik krijg kamer 428. Ook krijg ik een vermoeden. Jazeker, die is op de vierde verdieping. En of er een lift is vraag ik maar niet eens. Heb je de hele dag niet hoeven klimmen, moet je dat alsnog doen om bij je bed te geraken.

Alleenstaande oudere heren

Je kunt er ook lunchen. Als ik de eetzaal binnenkom, zie ik het al meteen. Dit is zo'n typisch Spaans restaurant waar de gewone man zijn middagmaal komt nuttigen. Waar er niet veel keus is, maar gewoon een smakelijk menu voor weinig geld, dat in een vlot tempo wordt geserveerd.
Aan elk tafeltje zit een alleenstaande oudere heer. Ik ben er dus prima op mijn plaats.
Aan het tafeltje naast mij meen ik zelfs een van de oprichters van ons pelgrimsgenootschap te herkennen (of lijkt hij er alleen maar op?)

Een van de oprichters van ons pelgrimsgenootschap?

Kortom: het was een rustig dagje. Ook voor deze blog.
Morgen op naar de Oviedo, de stad van de echte verlosser.