Een dag vol dankbaarheid

De paardenhoeven knersen in de pasgevallen sneeuw
't is avond in Siberie en nergens is een leeuw

Drs. P.

Het waren geen paardenhoeven, maar Lowa's maat 48. De sneeuw lag er ook al een tijdje. De tekst over die leeuwen was wel correct (dat dan weer wel).
Ja, zo zag het pad er regelmatig uit. Dan moest je door de sneeuw klauteren. En ook de gele pijlen waren dan niet te zien.
En dan ook nog eens flinke hoogteverschillen overbruggen. Het was een prachtige dag (al had ik de nacht ervoor nog wel even mijn gereviseerde hart vastgehouden toen ik het vanuit mijn pelgrimsbed hoorde onweren).
Maar om 3 uur 's middags en 17 km lopen, had ik het wel even gehad.
Door de sneeuw was het niet duidelijk waar ik nu heen moest. Mijn gevoel zei rechtdoor naar beneden, maar daar was niet echt een pad. Links was wel een pad, maar dat ging steil naar boven en om daar te komen moest je ook nog eens door een beek heen waden. Dan maar gps maar gepakt (ik kijk daar zo min mogelijk op) en dan blijken de batterijen op.
Dan maar de schoenen uit en door het smeltwater lopen. De scherpe stenen snijden in mijn voeten die aanvoelen als ijsklompen.
Op dat moment had ik het even helemaal gehad, en ik zei ook enkele lelijke woorden.
Tot ik me realiseerde hoe bijzonder het eigenlijk was. Verleden jaar - toen ik uit het ziekenhuis kwam- was een loopje naar de bushalte al te hoog gegrepen. En nu vond ik het gek dat ik na een zware bergwandeling aan het eind van mijn Latijn was.

Laat ik eens dankbaar zijn dat ik uberhaupt weer van die zware wandelingen kan maken.
Overigens mooi opmerking gisteren van volger Bert (wij hebben elkaar in 2015 in Chablis leren kennen toen we beiden op weg waren naar Santiago). "Misschien wil de apostel wel laten zien dat er veel is om dankbaar te zijn."

Kortom: de stemming komt er weer in en ik denk nog maar eens aan de Drs.

Wij staan hier aan de oever van een machtige rivier
de andere oever is daarginds en deze hier is hier

Enfin: ik sleep me nog 3 km naar de Puerto de Pajares (een pas in een bergweg) en vraag de uitbater een taxi voor me te bellen.
"Het is nog maar 4,5 km, dat kun je toch nog wel lopen" zegt hij. Ik leg hem uit dat ik verleden jaar een operatie heb gehad en of het dan slim is om door je grenzen heen te lopen met het risico de rest van de week op de hartbewaking in Leon door te brengen.
Hij snapt het, belt geen taxi, maar brengt me zelf naar Pajares. Geld wil hij er niet voor hebben.
Was het gisteren winkelsluiting vanwege een regionale feestdag. Vandaag zijn de winkels dicht omdat het dinsdag is.
Hospitalera Marisa komt echter een maaltijd voor me bereiden en brengt een broodje mee voor het ontbijt morgen.

Hieronder nog een impressie van de dag.

Ochtendstemming

Onderweg moet ik een keuze maken. Het brede pad rechtdoor, of het smalle pad omhoog.

Dit doet me denken aan de wandplaat op de School met den Bijbel. Daar was het ene pad breed, maar zondig. Het smalle pad was een stuk moeilijker, maar leidde uiteindelijk naar de Heer.

Nu heb ik in mijn leven nog al eens voor het brede pad gekozen en hoewel het een zondige weg was heb ik er toch ook wel vaak plezier op gehad.

Als dankbare pelgrim kies ik vandaag uiteraard voor het smalle pad.

Het smalle pad (rechtsonder het brede pad)

Dat smalle pad gaat dan wel langs ijzingwekkende afgronden, maar als pelgrim heb ik geleerd vertrouwen te hebben.

Op bergen en in dalen

waar wij ook immer dwalen

ja overal is God

(Gezang 143)

Ja, volgers Kees en Mia, ik heb goed opgelet op de School met den Bijbel. 

Langs ijzingwekkende afgronden

Een afdaling brengt me in Poladura de la Tercia, waar een oudere inwoonster mijn flesje water bijvult. Ze zal tot half vier vanmiddag de enige mens zijn die ik vandaag zie.

Ook weinig dieren trouwens al voert het pad wel door een weiland (au, er stond  stroom op het schridraad)

Denk maar niet dat je hier langs komt, pelgrim

Een lege vallei

Volgens volger Andrea zijn er allerlei zeldzame vogels waar te nemen. Ik zie alleen een ooievaar.

Kijk daar loopt een ooievaar (is hier ook een abattoir?)

Klim naar de Alto de los Romeros (het Cruz de Ferro van de camino San Salvador)

Tijd voor de lunch. Maar boven de boomgrens heb je geen schaduw. Gelukkig ben ik een van de weinige pelgrims die met een paraplu op pad gaat.  Handig als het regent, maar ook als de zon schijnt.
Dubbel plezier dus.
Mijn waterflesje is weer leeg, maar er komt genoeg smeltwater de berg af gestroomd. Het risico dat daar boven net een gems in heeft zitten poepen neem ik maar voor lief.

Volger Nicolette (ook haar ontmoette ik in 2015 op mijn pelgrimstocht) zou nu zeggen: "Dat ziet er echt heel dom uit"

Ook het gas pelgrimeert

Uitzicht vanuit de pelgrimsherberg

Het bruisende Pajares

Kortom het was weer een bewogen dag.
Benieuwd wat ik vandaag weer mee ga maken.
Voorlopig hangt er nog een dikke mist.

Zo ziet het er vandaag uit