Al final la Catedral

Valt het je op dat de zon feller schijnt 
als de rook om je hoofd is verdwenen. 
Valt het je op dat de wind harder waait 
als je hem tegen hebt in plaats van mee. 
't Is koeler in huis dan aan zee 
als de rook om je hoofd is verdwenen. 

Boudewijn de Groot

Het taalgebruik van die Indianen wordt steeds agressiever

Dit  lied (van mijn favoriete tekstdichter Lennaert Nijgh) vanwege een anekdote waar ik ineens aan moest denken toen ik de rook van deze cementfabriek zag.
Na mijn openhartoperatie heb ik twee weken in het ziekenhuis gelegen. Ik herinner me daar weinig meer van. Net alsof je geheugen je wil beschermen tegen al te heftige emotionele herinneringen.
Vanuit mijn mijn ziekenhuisbed had ik uitzicht op een soort rookafvoer van een gevelkachel of iets dergelijks waar regelmatig flinke dampen uitkwamen.
Op een dag kwam er een nieuwe dokter aan mijn bed die in zijn papieren keek en vervolgens vroeg: "Heeft u nog steeds zo'n last van hallucinaties?"
Waarop ik terwijl ik naar buiten wees zei : "Nee, gelukkig niet, maar u moet wel een keer die rooksignalen beantwoorden want het taalgebruik van die indianen wordt steeds agressiever."
De dokter keek me even peinzend aan, schreef iets in zijn dossier en verdween. 

Maar genoeg gelachen, er moest vandaag weer serieus geklommen worden. Afwisselend over asfalt en bergpaadjes, maar niet zo heftig als afgelopen woensdag toen ik over allemaal omgevallen bomen moest klauteren.

En ook de besneeuwde bergtoppen kan ik vandaag vanaf veilige afstand bekijken. Daar hoef ik lekker niet doorheen te baggeren.
Aan mijn linkerhand lijkt het of er een soort zondvloed is geweest. Een passerende wandelaar kan het gelukkig voor me duiden: 'carbon'.  Een oude steenkoolmijn.

Via een vrouwonvriendelijk tunneltje bereik ik  Olloniego waar een bar is zonder bardame. "Andrea, un peregrino" roept een stamgast richting keuken.
Dat is het aardige van pelgrimeren. Bewoners denken nooit, wat doet die man met die rugzak hier, maar snappen wat je aan het doen ben.t

Vrouwonvriendelijk tunneltje 

Middeleeuwse toren bij Olloniego

Middeleeuwse brug zonder rivier

In plaats van met barjuffrouw Andrea over koetjes en kalfjes te praten had ik beter even mijn waterfles bij kunnen vullen.
Nu loop ik daar op een bospad zonder drinken.
Maar weer een Jacobusmoment. Het bospad kruist een weggetje met bij een verlaten gebouw een prima werkende kraanl

Iets wat me na Pola de Lena al vaker is opgevallen. Soms wijkt het 'officiele' bord af van de gele pijlen. 
elk wijst een andere kant uit. wat weet zo'n officieel bord daar nu van? denk ik dan maar.

Waar ik ook steeds aan moet wennen. In heel Spanje wijst de schelp de richting van de 'uitwaaierende vingers'op. Behalve in Asturie, daar juist de andere kant op.

In Asturie wijst deze schelp naar links

Na een laatste klim zie ik in de verte Oviedo liggen.

Zicht op Oviedo

Ik zet er een beetje de pas in want ik Oviedo wil ik graag lunchen in mijn favoriete restaurant. Ik ben vergeten hoe laat de keuken dicht gaat, maar die blijft niet de hele middag open.
Het is zoals gewoonlijk steendruk. Ik blijf in de ingang staan en zie ineens de bardame naar me lachen. 'Ana' hoor ik mezelf roepen. 
"Dat me mijn naam nog weet,' lacht ze. Eigenlijk wist ik die ook niet, maar het kwam er zo maar uit.
Ik vertel haar dat ik hier in 2015 ook was toen ik van huis was komen lopen. 'Ja, ik herinner me je gezicht nog wel,' lacht Ana weer.

Vage Ana

De kathedraal gaat pas om vier uur open, dus de wachttijd maar nuttig besteed en vast de blog gemaakt.
De korte wandelpelgrimage zit erop, maar ik ga morgen en zondag met het streekvervoer richting Santiago dus weer genoeg stof voor elke dag een blog.
Ik zou het leuk vinden als je me blijft volgen.

Volger Irene merkte op dat er geen ontmoetingen met medepelgrims waren. Nee, dat klopt, buiten de Rus Slava in La Robla heb ik geen pelgrim ontmoet.
Ik hoorde van Marisa in Pajares dat er achter me een groep van zes liep en van Paloma in Pola de Lena dat er een groepje van drie voor me uit liep. Maar zo stil heb ik het nog nooit meegemaakt. Ook niet tijdens mijn Camino Ingles (van Ferrol naar Santiago) in 2014. Toen had je nog de Engelse Chloe wie ik uit moest leggen wie Saint James was, de Duitse Antje die voor haar vader liep die dat niet meer kon, de Braziliaanse Pedro. Die laatste was dan wel een irritante betweter (dat ben ik ook dus dat gaat niet samen) maar toen hij weg was, miste ik hem toch. 
Overigens kwam ik hem een jaar later weer tegen. Dit keer 's avonds laat op de gang van de Hospederia San Martin Pedro in Santiago. Tot mijn verbazing wist hij mijn volledige doopnamen nog. 'Andres Jacobo Brower,' riep hij 'dos aposteles y un cervezero (twee apostelen en een brouwer) om vervolgens in de nacht te verdwijnen.

Eens kijken of de kathedraal al open is.