Boemelen met de bever

Busje komt zo, busje komt zo
eventjes geduld nog want het busje komt zol

Hollenboer


Ja jongens en meisjes (even afkicken van dat doorgeschoten  beste reizigers),
Zelf was ik niet zo'n beste reiziger. Was ik in eerste instantie nog blij met mezelf dat ik op dat grote vliegveld van Madrid in no time het loket van Alsa (de busmaatschappij) had gevonden, maar al snel bleek dat ik daar een domme fout maakte.
De dame aan de balie vertelde me dat de bus om half twee ging. Dat was een meevaller, want ik had thuis opgezocht dat ie om kwart voor drie ging.
Al spoedig bleek de fout. Ik zat in een boemelbus. Daarom had ik deze bus thuis niet uitgekozen, begreep ik nu. De bus van kwart voor drie was weliswaar een tientje duurder, maar legde de afstand in de helft van de tijd af.
Maar enfin, ik zat lekker ruim. Dit was na 20 minuten echter over toen in het busstation van Madrid een jonge dame instapte die haar plaats aan het raam opeiste. Ik nog uitleggen dat ik toerist was, dat het mijn eerste dag in Spanje was en dat ik graag van het landschap wilde genieten.
Maar nee, ze stond op haar recht.
Vervolgens ging ze een uur lang onafgebroken appen en toen ze daarmee klaar was, viel ze in slaap.
Moest ze daar nu zo nodig voor bij het raam zitten? Ik besloot me er maar niet aan te ergeren.

Jongedame die per se bij het raam wil zitten

Intussen had ik gezien hoe Alsa de plekken verdeelde. Gewoon van voor naar achter, met als gevolg dat voorin iedereen op een kluitje zat en achter de bus totaal leeg was. Volgslagen vreemden zaten ineens dicht tegen elkaar.
Tot nieuwe contacten of nieuwe liefdes leidde dit beleid van Alsa echter niet. Iedereen was in het toetsenbord van zijn tablet of smartphone verdiept of zat met een egofoon op het hoofd stuurs voor zich uit te kijken.
Ik greep mijn kans en verhuisde naar de achterbank. Maar voor hoelang? De bus begon bij elke halte steeds voller te worden. Wie zou nu zijn plek op komen eisen?
Lucia Flores met haar twee kinderen Begona en Rosa (zoiets verzien je niet, dat gebeurt gewoon) bood uitkomst. Ik maakte een praatje met haar en zag al snel  het briljante van deze strategie in.
Mensen die nu de bus inkwamen zouden denken: laten we dat leuke gezinnetje op de achterbank maar met rust laten.
Na een tijdje viel ook mijn tijdelijk gezin in slaap, zodat ik weer rustig met mezelf kon zijn.

Lucia Flores met haar kinderen

Maar goed, aan alles komt een eind, dus ook aan een rit met de bus van zes uur.
In Leon heet de uitbater van het hotel Leo (zoiets verzin je niet, dat gebeurt gewoon). Een aardige man die me van alles over Leon vertelt. Goedbedoeld, maar ik heb na al die uren alleen maar zin in bier drinken.

Buiten is de dagelijkse parade bezig (zie je mij, dan zie ik jou).

Even met Antonio Gaudi op de foto

En de pelgrim moet natuurlijk ook even langs de kathedraal.

Een andere bekende heilige

Bier en pinchos

Spaans restaurant zonder toeristen

met een wel erg basico uno  kaasplankje (dat dan weer wel)

Kortom, weer veel beleefd vandaag.

Benieuwd wat we morgen weer allemaal beleven.

En leuk dat jullie me weer volgen (en dank voor de reacties)